Płungiany
5 km
30 min
18 min
12 min
Aplikacja mobilna
Płungiany, które pojawiają się w źródłach pisanych w 1567 r., otrzymały prawa magdeburskie w 1792 r., jednak nie zdążyły wykorzystać niniejszych praw. Po trzecim rozbiorze Rzeczypospolitej Polskiej (1795 r.) rządy nad Płungianami sprawowali hrabiowie Zubowie, od których dwór w Płungianach pod koniec XIX w. przejęli książęta Ogińcy, którzy otworzyli w pałacu jedną z pierwszych szkół muzycznych na Litwie.
W 1923 r. Litwini stanowili 55% mieszkańców miasta, Żydzi – 44%. Żydzi prowadzili również większość spółek miejskich, bardziej zamożne rodziny mieszkały przy ulicy Vytauto wybudowanej w okresie międzywojennym. Na rozwój miasta w okresie międzywojennym duży wpływ wywierała nowa linia kolejowa, zakład produkcyjny włókna lnianego oraz bawełny „Kučiskis – Pabedinskiai”, a także działalność przedsiębiorcza i rzemieślnicza Żydów oraz produkcja rolnicza lokalnych Żmudzinów. W 1941 r. zlikwidowano prawie całą wspólnotę żydowską w Płungianach. Po wojnie obraz Płungianów znacznie się zmienił. Planowano, że miasto stanie się ośrodkiem przemysłowym regionu, jednak do tego nie doszło. Dzisiaj zapraszamy do przechadzki po historycznej części miasta, aby odnaleźć ślady postępu okresu międzywojennego oraz dowiedzieć się, jacy ludzie budowali dane miasto.
W Żmudzkim Muzeum Sztuk Pięknych można obejrzeć fotografie pożaru w Płungianach w 1931 r. robione przez Ignasa Stropusa. Tu też jest przechowywana informacja o tym, że w dniu 31 marca 1931 r. o godz. 11 przy alei Vytauto, w domu kupca, członka żydowskiego banku ludowego Chaimasa Restasa, w którym działał również hotel, doszło do wybuchu pożaru, który rozprzestrzenił się na inne budynki, których dachy były pokryte wiórami oraz słomą.
Historia danego hotelu oraz rodziny Restów jest kinematograficzna. Hotel jako pierwszy w Płungianach założyła wdowa Irmasa Restasa – Ester Restienė. Na początku w hotelu przy ulicy Vytauto oddawano w wynajem nieduży pokój oraz przygotowywano pyszne jedzenie dla gości. Po tym jak Restienė skutecznie rozwinęła swój interes, zarządzanie hotelem przekazała na rzecz swojego syna Leizerisa, Chaimasa oraz Hillela. Jednak zanim zginęła w IX Forcie w Kownie w latach drugiej wojny światowej Restienė pozostawała najważniejszą osobą w rodzinnym interesie.
Obecnie dom murowany, kątowy, dwukondygnacyjny, „tradycyjnie” dla okresu międzywojennego wychylony, o kształtach modernistycznych, znajdujący się na początku ulicy Vytauto został wybudowany już po pożarze, który spowodował wiele strat w mieście. Ponadto wiadomo, że nieopodal nowego hotelu murowanego od strony ulicy Vytauto Restowie posiadali stację paliwową z podziemnym rezerwuarem.
Do końca 2018 r. budynek był siedzibą komendy policji.
Płungiany, które pojawiają się w źródłach pisanych w 1567 r., otrzymały prawa magdeburskie w 1792 r., jednak nie zdążyły wykorzystać niniejszych praw. Po trzecim rozbiorze Rzeczypospolitej Polskiej (1795 r.) rządy nad Płungianami sprawowali hrabiowie Zubowie, od których dwór w Płungianach pod koniec XIX w. przejęli książęta Ogińcy, którzy otworzyli w pałacu jedną z pierwszych szkół muzycznych na Litwie.
W 1923 r. Litwini stanowili 55% mieszkańców miasta, Żydzi – 44%. Żydzi prowadzili również większość spółek miejskich, bardziej zamożne rodziny mieszkały przy ulicy Vytauto wybudowanej w okresie międzywojennym. Na rozwój miasta w okresie międzywojennym duży wpływ wywierała nowa linia kolejowa, zakład produkcyjny włókna lnianego oraz bawełny „Kučiskis – Pabedinskiai”, a także działalność przedsiębiorcza i rzemieślnicza Żydów oraz produkcja rolnicza lokalnych Żmudzinów. W 1941 r. zlikwidowano prawie całą wspólnotę żydowską w Płungianach. Po wojnie obraz Płungianów znacznie się zmienił. Planowano, że miasto stanie się ośrodkiem przemysłowym regionu, jednak do tego nie doszło. Dzisiaj zapraszamy do przechadzki po historycznej części miasta, aby odnaleźć ślady postępu okresu międzywojennego oraz dowiedzieć się, jacy ludzie budowali dane miasto.
W Żmudzkim Muzeum Sztuk Pięknych można obejrzeć fotografie pożaru w Płungianach w 1931 r. robione przez Ignasa Stropusa. Tu też jest przechowywana informacja o tym, że w dniu 31 marca 1931 r. o godz. 11 przy alei Vytauto, w domu kupca, członka żydowskiego banku ludowego Chaimasa Restasa, w którym działał również hotel, doszło do wybuchu pożaru, który rozprzestrzenił się na inne budynki, których dachy były pokryte wiórami oraz słomą.
Historia danego hotelu oraz rodziny Restów jest kinematograficzna. Hotel jako pierwszy w Płungianach założyła wdowa Irmasa Restasa – Ester Restienė. Na początku w hotelu przy ulicy Vytauto oddawano w wynajem nieduży pokój oraz przygotowywano pyszne jedzenie dla gości. Po tym jak Restienė skutecznie rozwinęła swój interes, zarządzanie hotelem przekazała na rzecz swojego syna Leizerisa, Chaimasa oraz Hillela. Jednak zanim zginęła w IX Forcie w Kownie w latach drugiej wojny światowej Restienė pozostawała najważniejszą osobą w rodzinnym interesie.
Obecnie dom murowany, kątowy, dwukondygnacyjny, „tradycyjnie” dla okresu międzywojennego wychylony, o kształtach modernistycznych, znajdujący się na początku ulicy Vytauto został wybudowany już po pożarze, który spowodował wiele strat w mieście. Ponadto wiadomo, że nieopodal nowego hotelu murowanego od strony ulicy Vytauto Restowie posiadali stację paliwową z podziemnym rezerwuarem.
Do końca 2018 r. budynek był siedzibą komendy policji.
