Trasa ogólna
433 km
79 h
27 h
6 h30 min
Aplikacja mobilna
Ulica Miškų znajdująca się w 1931 r. w centrum Kowna została nazwana imieniem wybitnego działacza społecznego Vladasa Putvinskisa. W latach pierwszej Republiki Litewskiej zrzeszała ona przedstawicielstwa dyplomatyczne większości krajów – USA, Węgier, Szwecji, Argentyny, Czechosłowacji, Francji.
W dniu dzisiejszym niniejsza ulica jest istotną osią kulturalną Kowna, na której znajduje się wiele muzeów, Dom Artystów w Kownie, Uniwersytet im. Witolda Wielkiego, jest mnóstwo dzieł sztuki ulicznej. Stąd swój początek bierze trasa na Zieloną Górą oraz aleję Laisvės. Poza tym spacer niniejszą aleją dyplomatyczną jest prawdziwym deserem dla konesera architektury modernistycznej. Rozejrzyjmy się!
Istotnym śladem jednego z najlepiej notowanych architektów okresu międzywojennego Vytautasa Landsbergisa-Žemkalnisa przy ulicy V. Putvinskio jest dom poświęcony malarzowi Antanasowi Žmuidzinavičiusowi, zaprojektowany w 1928 r. Jest to jedna z pierwszych w Kownie prac architekta, który dopiero ukończył studia w Rzymie. Drugie piętro dobudowane jedynie po upływie dziesięciolecia.
Idąc ulicą V. Putvinskio wzrok pada na „falujące” ramy okien budynku. Atrakcyjne jest również podwórko budynku ze względu na dwa tarasy wykonane w sadzie wchodzącym na Zieloną Górę.
Na parterze przez jakiś czas działał Konsulat Szwecji, w którym bardzo krótko, dopóki śmiertelnie nie zachorował na szkarlatynę, stanowisko sekretarza obejmował Henry George William Parland, pisarz i dziennikarz szwedzki z Finlandii. O tym w trzech językach – litewskim, fińskim i szwedzkim – oznajmia płyta pamiątkowa.
Żoną A. Žmuidzinavičiusa była Marija Putvinskaitė, siostra strzelca Vladasa Putvinskisa, w czyim imieniu została nazwana ulica. Marija Putvinskaitė była stomatologiem, pracowała w gabinecie urządzonym w domu oraz dbała nawet o uśmiech Prezydenta Antanasa Smetony.
W niniejszym domu zaczęto gromadzić kolekcję diabłów, której prekursorem był ksiądz Vaižgantas, który swojemu przyjacielowi sprezentował diabełka. Po śmierci A. Žmuidzinavičiusa w 1966 r. utworzono tu muzeum dzieł sztuki oraz jego kolekcji – cały swój majątek malarz pozostawił Litwie w darowiźnie. Nieco później goście zostali również zaproszeni do mieszkania zabytkowego oraz warsztatów malarza. Tu można zobaczyć wiele mebli autentycznych, innych szczegółów wnętrza. Budynek ówczesnego muzeum diabłów zaprezentowano w 1982 r.
W 2015 r. decyzją Komisji Europejskiej na listę Znaku Dziedzictwa Europejskiego wpisano 44 obiekty architektury modernistycznej międzywojennej w Kownie, wśród których znajduje się również dom malarza.
Ulica Miškų znajdująca się w 1931 r. w centrum Kowna została nazwana imieniem wybitnego działacza społecznego Vladasa Putvinskisa. W latach pierwszej Republiki Litewskiej zrzeszała ona przedstawicielstwa dyplomatyczne większości krajów – USA, Węgier, Szwecji, Argentyny, Czechosłowacji, Francji.
W dniu dzisiejszym niniejsza ulica jest istotną osią kulturalną Kowna, na której znajduje się wiele muzeów, Dom Artystów w Kownie, Uniwersytet im. Witolda Wielkiego, jest mnóstwo dzieł sztuki ulicznej. Stąd swój początek bierze trasa na Zieloną Górą oraz aleję Laisvės. Poza tym spacer niniejszą aleją dyplomatyczną jest prawdziwym deserem dla konesera architektury modernistycznej. Rozejrzyjmy się!
Istotnym śladem jednego z najlepiej notowanych architektów okresu międzywojennego Vytautasa Landsbergisa-Žemkalnisa przy ulicy V. Putvinskio jest dom poświęcony malarzowi Antanasowi Žmuidzinavičiusowi, zaprojektowany w 1928 r. Jest to jedna z pierwszych w Kownie prac architekta, który dopiero ukończył studia w Rzymie. Drugie piętro dobudowane jedynie po upływie dziesięciolecia.
Idąc ulicą V. Putvinskio wzrok pada na „falujące” ramy okien budynku. Atrakcyjne jest również podwórko budynku ze względu na dwa tarasy wykonane w sadzie wchodzącym na Zieloną Górę.
Na parterze przez jakiś czas działał Konsulat Szwecji, w którym bardzo krótko, dopóki śmiertelnie nie zachorował na szkarlatynę, stanowisko sekretarza obejmował Henry George William Parland, pisarz i dziennikarz szwedzki z Finlandii. O tym w trzech językach – litewskim, fińskim i szwedzkim – oznajmia płyta pamiątkowa.
Żoną A. Žmuidzinavičiusa była Marija Putvinskaitė, siostra strzelca Vladasa Putvinskisa, w czyim imieniu została nazwana ulica. Marija Putvinskaitė była stomatologiem, pracowała w gabinecie urządzonym w domu oraz dbała nawet o uśmiech Prezydenta Antanasa Smetony.
W niniejszym domu zaczęto gromadzić kolekcję diabłów, której prekursorem był ksiądz Vaižgantas, który swojemu przyjacielowi sprezentował diabełka. Po śmierci A. Žmuidzinavičiusa w 1966 r. utworzono tu muzeum dzieł sztuki oraz jego kolekcji – cały swój majątek malarz pozostawił Litwie w darowiźnie. Nieco później goście zostali również zaproszeni do mieszkania zabytkowego oraz warsztatów malarza. Tu można zobaczyć wiele mebli autentycznych, innych szczegółów wnętrza. Budynek ówczesnego muzeum diabłów zaprezentowano w 1982 r.
W 2015 r. decyzją Komisji Europejskiej na listę Znaku Dziedzictwa Europejskiego wpisano 44 obiekty architektury modernistycznej międzywojennej w Kownie, wśród których znajduje się również dom malarza.
