Trasa ogólna
433 km
79 h
27 h
6 h30 min
Aplikacja mobilna
Wzmianki o Telszach, które powstały na ziemiach Kurów, pojawiają się od 1450 roku. W 1791 r. miasto otrzymało prawa magdeburskie. W tym samym roku zakonnicy bernardyńscy wznieśli na wzgórzu kościół murowany, który po utworzeniu biskupstwa telszeskiego w 1926 r. otrzymał miano katedry. W 1793 r. otwarto pierwszą szkołę. W 1875 r. w mieście otwarto jesziwę, którą w 1941 r. przeniesiono do Clevelandu. Zarówno pod koniec XIX w. jak również w okresie międzywojennym Telsze, stolicą Żmudzi nazywane centrum regionu, podlegało szybkiemu rozwojowi. W 1932 r. wybudowana linia kolejowa stała się jednym z czynników rozrostu stolicy Żmudzi, wraz z rozwojem przemysłu oraz inicjatywami społecznymi. W spadku po szybkim rozwoju miasta w okresie międzywojennym pozostała sieć budynków architektury modernistycznej.
Nawet w dniu dzisiejszym w prasie można znaleźć epitet „Watykan żmudzki” („Žemaičių Vatikanas”), którym jest określany zespół budynków należących do biskupstwa telszeskiego. Czytając prasę międzywojenną jest oczywiste, że w tamtych czasach ich znaczenie było znacznie większe. „Pałac niezwykle przestrzenny, wygodny, przepiękny, wyposażony we wszystkie nowoczesne urządzenia. Ponadto wzniesiony w najpiękniejszym miejscu Telsz” – w dniu 19 sierpnia 1930 r. napisał korespondent w wydaniu gazety „Lietuvos aidas”.
Po utworzeniu litewskiej prowincji kościelnej w 1926 r. biskupstwo żmudzkie zostało podzielone na trzy nowe biskupstwa – kowieńskie, poniewieskie oraz telszeskie. Nowy pałac biskupów był o tyle poważnym wyzwaniem, że został powierzony architektom stolicy tymczasowej – znakomitości okresu międzywojennego, autorowi projektu Muzeum Wojennego im. Witolda Wielkiego oraz Narodowego Muzeum Sztuk Pięknych im. M. K. Čiurlionisa – Vladimirasowi Dubeneckisowi, mu pomagał Povilas Taračkovas. Swój wkład wnieśli również specjaliści z Kłajpedy. Na dwukondygnacyjny, dwukorpusowy pałac przeznaczono ćwierć miliona litów. Natchnieniem rozwiązania architektonicznego budynku były pobliskie budynki w stylu neobarokowym.
Na parterze pałacu biskupów prowadzono różne działalności – tu utworzono archiwum, kurię, inne urzędy biskupstwa, działał bufet oraz jadalnia. Na pierwszym piętrze, pod dachem dwuspadowym mieszkał biskup (przed wojną pierwszy pasterz biskupstwa telszeskiego – Justinas Staugaitis), były urządzone pokoje dla gości, sala imprezowa oraz kaplica.
W 2018 r. budynek od podstaw został uporządkowany. W nim działa Kuria Biskupstwa Telszeskiego.
Wzmianki o Telszach, które powstały na ziemiach Kurów, pojawiają się od 1450 roku. W 1791 r. miasto otrzymało prawa magdeburskie. W tym samym roku zakonnicy bernardyńscy wznieśli na wzgórzu kościół murowany, który po utworzeniu biskupstwa telszeskiego w 1926 r. otrzymał miano katedry. W 1793 r. otwarto pierwszą szkołę. W 1875 r. w mieście otwarto jesziwę, którą w 1941 r. przeniesiono do Clevelandu. Zarówno pod koniec XIX w. jak również w okresie międzywojennym Telsze, stolicą Żmudzi nazywane centrum regionu, podlegało szybkiemu rozwojowi. W 1932 r. wybudowana linia kolejowa stała się jednym z czynników rozrostu stolicy Żmudzi, wraz z rozwojem przemysłu oraz inicjatywami społecznymi. W spadku po szybkim rozwoju miasta w okresie międzywojennym pozostała sieć budynków architektury modernistycznej.
Nawet w dniu dzisiejszym w prasie można znaleźć epitet „Watykan żmudzki” („Žemaičių Vatikanas”), którym jest określany zespół budynków należących do biskupstwa telszeskiego. Czytając prasę międzywojenną jest oczywiste, że w tamtych czasach ich znaczenie było znacznie większe. „Pałac niezwykle przestrzenny, wygodny, przepiękny, wyposażony we wszystkie nowoczesne urządzenia. Ponadto wzniesiony w najpiękniejszym miejscu Telsz” – w dniu 19 sierpnia 1930 r. napisał korespondent w wydaniu gazety „Lietuvos aidas”.
Po utworzeniu litewskiej prowincji kościelnej w 1926 r. biskupstwo żmudzkie zostało podzielone na trzy nowe biskupstwa – kowieńskie, poniewieskie oraz telszeskie. Nowy pałac biskupów był o tyle poważnym wyzwaniem, że został powierzony architektom stolicy tymczasowej – znakomitości okresu międzywojennego, autorowi projektu Muzeum Wojennego im. Witolda Wielkiego oraz Narodowego Muzeum Sztuk Pięknych im. M. K. Čiurlionisa – Vladimirasowi Dubeneckisowi, mu pomagał Povilas Taračkovas. Swój wkład wnieśli również specjaliści z Kłajpedy. Na dwukondygnacyjny, dwukorpusowy pałac przeznaczono ćwierć miliona litów. Natchnieniem rozwiązania architektonicznego budynku były pobliskie budynki w stylu neobarokowym.
Na parterze pałacu biskupów prowadzono różne działalności – tu utworzono archiwum, kurię, inne urzędy biskupstwa, działał bufet oraz jadalnia. Na pierwszym piętrze, pod dachem dwuspadowym mieszkał biskup (przed wojną pierwszy pasterz biskupstwa telszeskiego – Justinas Staugaitis), były urządzone pokoje dla gości, sala imprezowa oraz kaplica.
W 2018 r. budynek od podstaw został uporządkowany. W nim działa Kuria Biskupstwa Telszeskiego.
